เรื่องเล่ากึ่งนิยาย
.....ปรัมปรา
ตอน.......เริ่มกันใหม่
ณ นิทรรศการอาหารนานาชาติ ในจังหวัดเล็กๆ ทางตอนใต้
ของประเทศฝรั่งเศส...
ด้านแถบโซน...ประเทศไทย..เห็นภาพขนมถั่วแปบ,
ข้าวเหนียวมูล,ลูกชุป,ทองหยิบทองหยอด...
ลอยมาแต่ไกล
ลีน่า...หญิงสาวเอเซีย สูงยาวชะลูด
โดดเด่นในหมู่ผู้เยี่ยมชมงาน เดินตรงดิ่ง
หวังเข้าไปชื่นชม ซื้อชิม และนำกลับ ไปเป็นของฝาก
แต่แล้ว..........
" ฉันต้องรีบกลับเมืองหลวงด่วน ลีน่า...."
เสียง ซองดริน เพื่อนหญิง ที่สนิทสนมกับสามีของเธอ
เรียกร้อง บอกกับเธอ อย่างตกใจ
ลีน่าคิดทวนในใจ " มีอะไรร้ายแรง ด่วนขนาดนั้นเชียว"
สุดท้าย ลีน่าต้องเดินตามเธอไป แต่..แทบไม่ทัน
---------------------------------------------------
แม่น้ำเล็กๆสายหนึ่ง ที่ไม่มีสะพาน มีเพียงก้อนหินเล็กๆ
ที่ทอดยาวเป็นทางเดิน แบบขลุกๆขลักๆ
ลีน่า เห็นซองดริน ที่ปลายสาย ของแม่น้ำ เธอก้าวข้าม
ก้อนหินเล็กๆเหล่านั้น แต่ทำไม ยิ่งเดินหน้า กลับยิ่งไม่
ถึงซักที รู้สึกเหนื่อย อ่อนล้า หมดแรง..แอบหมดหวัง ที่จะเดินต่อไป
---------------------------------------------------
ในเมืองหลวง นิโคลัส สามีของลีน่า ขะมักเขม้น กับการทำงาน
โทรศัพท์ที่สำนักงาน รวมทั้งโทรศัพท์เคลื่่อนที่ใช่เพียงหนึ่ง
กรี๊งกร๊าง ด้วยเสียงเรียกเข้า ชนกันวุ่นวาย
" แน่นอน ไม่มีปัญหา ผมว่าง เดี๋ยวผมเข้าไปจัดการให้ เย็นนี้"
นิโคลัส วางสายหนึ่ง เช็คตารางงาน รับอีกสายหนึ่ง....
งานไม่ได้วางแผนล่วงหน้า แอบแฝงตัว เข้ามาเสมอๆ
----------------------------------------------------
กลับมาที่ภาพของ สองสาว ลีน่า กับเพื่อนของเธอ
วุ่นวาย อยู่ที่สถานีรถไฟ ในตัวจังหวัด
ซองดริน ติดต่อสอบถามเข้าไป เพื่อซื้อตั๋ว หวังที่จะเดินทางกลับ
ให้เร็วที่สุด
ภาพสายตาของ ลีน่า ที่เห็น........
......... มีแต่นักท่องเที่ยว เข้าแถวยาวเหยียด
เพื่อแสดงเอกสาร หลักฐาน ต่างๆ ในการเข้าเมือง และแจ้ง
รายงาน ที่พักอาศัย
" สถานีรถไฟ ที่นี่ไม่ต่างจาก ด่านตรวจคนเข้าเมืองเอาซะเลย "
ลีน่า เปรยๆ ในใจ
-----------------------------------------------------
หน้าโรงแรมหรู ที่เมื่อทั้งสองสาว
เสร็จภารกิจ จัดการเรื่องตั๋วเดินทางเรียบร้อย
ซองดริน รีบร้อน ที่จะขึ้นไปเก็บของ กลับทันที
-----------------------------------------------
ด้านข้าง โรงแรม ณ จุดที่ ลีน่าเพิ่งมาถึง.
เธอกลับอึ้ง เมื่อเห็น ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่
หญิงชาย ต่างฮือฮา พากัน มาใช้น้ำ
ก๊อกน้ำเก่าๆ สาธารณะ ที่มีอยู่ แค่อันเดียว
ราวกับ พวกเขาขาดแคลน.....
เธอ เข้าไปคว้าเหตุ ถามผล เรื่องดังกล่าว ได้ความมาว่า
น้ำในโรงแรมแห่งนี้ ไม่ไหลมาตั้งแต่เช้า
ทำให้ผู้พักอาศัย ลูกค้าโรงแรม ต่างเบียดเสียด
แย่งน้ำกันใช้...นั่นเอง
สภาพที่ไม่ได้ไกลหูไกลตาเธอ
ลีน่า ได้แต่หดหู่ คิดถึงสามีตน วังเวง บอกไม่ถูก.
ใจหนึ่งอยากกลับไปหา
แต่อีกใจหนึ่ง หวั่นว่า ไปแล้ว สามี ก็ไม่มีเวลาให้
เธอไม่อยากเห็นภาพ ที่สามีไม่ดูแล
ไม่แคร์ ไม่สน ทำแต่งาน งาน งาน
แม้จะบอกว่ารักเธอ ทำงานเพื่ออนาคตของเรา ก็ตาม
---------------------------------------------
ตัดภาพเปลี่ยนเร็วมาก เมื่ออยู่ๆ ลีน่าเธอเห็น
ซองดริน เข้ามาใช้น้ำล้างหน้า กับเหล่าบรรดา
แขกโรงแรม
" เราทำไมได้แต่มอง ทำอะไรไม่ได้ มอง มอง อย่างเดียว "
ลีน่าคิดหนัก ก้ำๆ กึ่งๆ
เธอตกใจ เมื่อเห็นมือชายผู้หนึ่ง ยื่นผ่านเข้ามา
ทางด้านหลังของเธอ เธอคุ้นเคยกับมือคู่นี้มาก แต่ก็คิดไม่ออก
ชายผู้นี้ เข้ามาช่วย ซองดริน ล้างหน้าล้างตา จับมือ ดึง
เธอออกมา จากความวุ่นวาย
แต่แล้ว ลีน่า แทบช็อค เมื่อเธอได้หันหน้า หมุนตัวกลับ
มาเห็นชายผู้นั้น คือ สามีของเธอเอง......
" ทำไมเขาไม่แคร์เราก่อน เรารับความเศร้าใจแทบกระอัก
ได้แต่คิดไปว่า ช่างเขาเถอะ ยังไง เพื่อนเขา เขารู้จักกันมานานก่อนเรา
รักกันแทบ จะเป็นเหมือน พี่น้องคลานตามกันมา "
ลีน่าพะวงในใจ
----------------------------------------
ลีน่า หันหลัง ยืนรอสามี อยู่ไม่ห่าง
สามีเธอเดินเข้ามากอดเบาๆ
ไม่พูดอะไรซักนิด
แต่ความรู้สึกนี้ ทำให้ลีน่าอบอุ่น และให้อภัย
ในเรื่องไร้สาระ ที่เธอคิดมากไปเอง อยู่เสมอ.
"สิ่งเดียว ในตอนนี้ ลีน่าอยากทำอะไร บอกผม
อยากไปไหน ทำอะไร ผมเต็มใจดูแล และจัดให้
งานของผม และงานคั้งค้างทั้งหลาย กับใครๆก็ตาม
ตอนนี้ มันเสร็จ จบไปได้ด้วยดี ทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว
เวลานี้ เป็นเวลาที่มีแต่ผม กับคุณเท่านั้น "
ลีน่า น้ำตาไหลพราก ไม่ทันตั้งสติ.. อย่างดีใจสุดซึ้ง
สิ่งแรกที่เธอคิด อยากทำ คือพาสามี ไปซื้อขนมไทย
:-)
แต่ความสำคัญของการกิน ไม่ได้เหนือไปกว่า
เวลาที่จะใช้ชีวิต อยู่กับสามี โดยไม่คำนึงถึงเรื่องหนักๆ
เรื่องงาน เรื่องผู้คน หรืออื่นใดทั้งสิ้น
ลีน่า เอ่ยปากขอ แค่ประโยคเดียว
" ขอให้คุณกับฉัน ใช้เวลา เหมือนดั่งกับว่า
เรามาฮันนีมูล จะได้มั้ย มันนานเหลือเกิน
ที่เราทั้งสอง ต่างละเลย ไม่เคยคิด
ที่จะพักหยุด หันมามองใน
ความสัมพันธ์ของกันและกัน "
--------------------------------------------------------
เป็นสัญญาใจ สัญญารัก ราวกับเขาทั้งสอง
เพิ่งเจอและรู้จักกัน..
--------------------------------------------------
ดั่งประโยคที่เคยกล่าวว่า.....................
" What appears to be the END...
may really be a new Beginning.."
โชคดี เจอกันใหม่ ตอนหน้าค่ะ..
พระเจ้าอวยพร..
.....ปรัมปรา
ตอน.......เริ่มกันใหม่
ณ นิทรรศการอาหารนานาชาติ ในจังหวัดเล็กๆ ทางตอนใต้
ของประเทศฝรั่งเศส...
ด้านแถบโซน...ประเทศไทย..เห็นภาพขนมถั่วแปบ,
ข้าวเหนียวมูล,ลูกชุป,ทองหยิบทองหยอด...
ลอยมาแต่ไกล
ลีน่า...หญิงสาวเอเซีย สูงยาวชะลูด
โดดเด่นในหมู่ผู้เยี่ยมชมงาน เดินตรงดิ่ง
หวังเข้าไปชื่นชม ซื้อชิม และนำกลับ ไปเป็นของฝาก
แต่แล้ว..........
" ฉันต้องรีบกลับเมืองหลวงด่วน ลีน่า...."
เสียง ซองดริน เพื่อนหญิง ที่สนิทสนมกับสามีของเธอ
เรียกร้อง บอกกับเธอ อย่างตกใจ
ลีน่าคิดทวนในใจ " มีอะไรร้ายแรง ด่วนขนาดนั้นเชียว"
สุดท้าย ลีน่าต้องเดินตามเธอไป แต่..แทบไม่ทัน
---------------------------------------------------
แม่น้ำเล็กๆสายหนึ่ง ที่ไม่มีสะพาน มีเพียงก้อนหินเล็กๆ
ที่ทอดยาวเป็นทางเดิน แบบขลุกๆขลักๆ
ลีน่า เห็นซองดริน ที่ปลายสาย ของแม่น้ำ เธอก้าวข้าม
ก้อนหินเล็กๆเหล่านั้น แต่ทำไม ยิ่งเดินหน้า กลับยิ่งไม่
ถึงซักที รู้สึกเหนื่อย อ่อนล้า หมดแรง..แอบหมดหวัง ที่จะเดินต่อไป
---------------------------------------------------
ในเมืองหลวง นิโคลัส สามีของลีน่า ขะมักเขม้น กับการทำงาน
โทรศัพท์ที่สำนักงาน รวมทั้งโทรศัพท์เคลื่่อนที่ใช่เพียงหนึ่ง
กรี๊งกร๊าง ด้วยเสียงเรียกเข้า ชนกันวุ่นวาย
" แน่นอน ไม่มีปัญหา ผมว่าง เดี๋ยวผมเข้าไปจัดการให้ เย็นนี้"
นิโคลัส วางสายหนึ่ง เช็คตารางงาน รับอีกสายหนึ่ง....
งานไม่ได้วางแผนล่วงหน้า แอบแฝงตัว เข้ามาเสมอๆ
----------------------------------------------------
กลับมาที่ภาพของ สองสาว ลีน่า กับเพื่อนของเธอ
วุ่นวาย อยู่ที่สถานีรถไฟ ในตัวจังหวัด
ซองดริน ติดต่อสอบถามเข้าไป เพื่อซื้อตั๋ว หวังที่จะเดินทางกลับ
ให้เร็วที่สุด
ภาพสายตาของ ลีน่า ที่เห็น........
......... มีแต่นักท่องเที่ยว เข้าแถวยาวเหยียด
เพื่อแสดงเอกสาร หลักฐาน ต่างๆ ในการเข้าเมือง และแจ้ง
รายงาน ที่พักอาศัย
" สถานีรถไฟ ที่นี่ไม่ต่างจาก ด่านตรวจคนเข้าเมืองเอาซะเลย "
ลีน่า เปรยๆ ในใจ
-----------------------------------------------------
หน้าโรงแรมหรู ที่เมื่อทั้งสองสาว
เสร็จภารกิจ จัดการเรื่องตั๋วเดินทางเรียบร้อย
ซองดริน รีบร้อน ที่จะขึ้นไปเก็บของ กลับทันที
-----------------------------------------------
ด้านข้าง โรงแรม ณ จุดที่ ลีน่าเพิ่งมาถึง.
เธอกลับอึ้ง เมื่อเห็น ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่
หญิงชาย ต่างฮือฮา พากัน มาใช้น้ำ
ก๊อกน้ำเก่าๆ สาธารณะ ที่มีอยู่ แค่อันเดียว
ราวกับ พวกเขาขาดแคลน.....
เธอ เข้าไปคว้าเหตุ ถามผล เรื่องดังกล่าว ได้ความมาว่า
น้ำในโรงแรมแห่งนี้ ไม่ไหลมาตั้งแต่เช้า
ทำให้ผู้พักอาศัย ลูกค้าโรงแรม ต่างเบียดเสียด
แย่งน้ำกันใช้...นั่นเอง
สภาพที่ไม่ได้ไกลหูไกลตาเธอ
ลีน่า ได้แต่หดหู่ คิดถึงสามีตน วังเวง บอกไม่ถูก.
ใจหนึ่งอยากกลับไปหา
แต่อีกใจหนึ่ง หวั่นว่า ไปแล้ว สามี ก็ไม่มีเวลาให้
เธอไม่อยากเห็นภาพ ที่สามีไม่ดูแล
ไม่แคร์ ไม่สน ทำแต่งาน งาน งาน
แม้จะบอกว่ารักเธอ ทำงานเพื่ออนาคตของเรา ก็ตาม
---------------------------------------------
ตัดภาพเปลี่ยนเร็วมาก เมื่ออยู่ๆ ลีน่าเธอเห็น
ซองดริน เข้ามาใช้น้ำล้างหน้า กับเหล่าบรรดา
แขกโรงแรม
" เราทำไมได้แต่มอง ทำอะไรไม่ได้ มอง มอง อย่างเดียว "
ลีน่าคิดหนัก ก้ำๆ กึ่งๆ
เธอตกใจ เมื่อเห็นมือชายผู้หนึ่ง ยื่นผ่านเข้ามา
ทางด้านหลังของเธอ เธอคุ้นเคยกับมือคู่นี้มาก แต่ก็คิดไม่ออก
ชายผู้นี้ เข้ามาช่วย ซองดริน ล้างหน้าล้างตา จับมือ ดึง
เธอออกมา จากความวุ่นวาย
แต่แล้ว ลีน่า แทบช็อค เมื่อเธอได้หันหน้า หมุนตัวกลับ
มาเห็นชายผู้นั้น คือ สามีของเธอเอง......
" ทำไมเขาไม่แคร์เราก่อน เรารับความเศร้าใจแทบกระอัก
ได้แต่คิดไปว่า ช่างเขาเถอะ ยังไง เพื่อนเขา เขารู้จักกันมานานก่อนเรา
รักกันแทบ จะเป็นเหมือน พี่น้องคลานตามกันมา "
ลีน่าพะวงในใจ
----------------------------------------
ลีน่า หันหลัง ยืนรอสามี อยู่ไม่ห่าง
สามีเธอเดินเข้ามากอดเบาๆ
ไม่พูดอะไรซักนิด
แต่ความรู้สึกนี้ ทำให้ลีน่าอบอุ่น และให้อภัย
ในเรื่องไร้สาระ ที่เธอคิดมากไปเอง อยู่เสมอ.
"สิ่งเดียว ในตอนนี้ ลีน่าอยากทำอะไร บอกผม
อยากไปไหน ทำอะไร ผมเต็มใจดูแล และจัดให้
งานของผม และงานคั้งค้างทั้งหลาย กับใครๆก็ตาม
ตอนนี้ มันเสร็จ จบไปได้ด้วยดี ทั้งหมดทั้งสิ้นแล้ว
เวลานี้ เป็นเวลาที่มีแต่ผม กับคุณเท่านั้น "
ลีน่า น้ำตาไหลพราก ไม่ทันตั้งสติ.. อย่างดีใจสุดซึ้ง
สิ่งแรกที่เธอคิด อยากทำ คือพาสามี ไปซื้อขนมไทย
:-)
แต่ความสำคัญของการกิน ไม่ได้เหนือไปกว่า
เวลาที่จะใช้ชีวิต อยู่กับสามี โดยไม่คำนึงถึงเรื่องหนักๆ
เรื่องงาน เรื่องผู้คน หรืออื่นใดทั้งสิ้น
ลีน่า เอ่ยปากขอ แค่ประโยคเดียว
" ขอให้คุณกับฉัน ใช้เวลา เหมือนดั่งกับว่า
เรามาฮันนีมูล จะได้มั้ย มันนานเหลือเกิน
ที่เราทั้งสอง ต่างละเลย ไม่เคยคิด
ที่จะพักหยุด หันมามองใน
ความสัมพันธ์ของกันและกัน "
--------------------------------------------------------
เป็นสัญญาใจ สัญญารัก ราวกับเขาทั้งสอง
เพิ่งเจอและรู้จักกัน..
--------------------------------------------------
ดั่งประโยคที่เคยกล่าวว่า.....................
" What appears to be the END...
may really be a new Beginning.."
โชคดี เจอกันใหม่ ตอนหน้าค่ะ..
พระเจ้าอวยพร..
ความคิดเห็น